Σαν σήμερα στις 29 Μαΐου 1453: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους - Οι σφαγές και οι λεηλασίες

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά. Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.

Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.

Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».

Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.

Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».

Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.

Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.

Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.

Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.

Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.

Λίγες ώρες πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε την τελευταία του ομιλία στην Αγιά Σοφία και είπε απευθυνόμενος προς τους στρατηγούς του.  «Σας παραδίδω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων. Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας· δεύτερον, για την πατρίδα· τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους.

Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε. Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, χάνουμε έτσι μια περίφημη πατρίδα και, ακόμη, την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε την άλλοτε περιφανή και σήμερα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και εξουθενωμένη βασιλεία, η οποία γίνεται έρμαιο του ασεβούς τυράννου. Τέταρτον, στερούμεθα τις προσφιλείς γυναίκες και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας».

Λόγια που δείχνουν το θάρρος του Αυτοκράτορα. Λόγια που ακόμη και σήμερα πρέπει να διδάσκονται σε όλους για τη σημασία που έχει πολεμάμε μέχρι τέλους για να υπερασπιστούμε τα εδάφη μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ... Μέσα σε μόλις ένα χρόνο: 7.000 παιδιά χάθηκαν και τα 1.000 αγνοούνται ακόμα!

Σχεδόν 7.000 κλήσεις δέχθηκε το 2012 η «Ευρωπαϊκή γραμμή για τα εξαφανισμένα παιδιά 116000» από γονείς, παιδιά, πολίτες και αστυνομικά τμήματα στην Ελλάδα. Από αυτές οι 5.541 κλήσεις αφορούσαν δήλωση νέας εξαφάνισης και έκφραση αιτήματος υποστήριξης των ενεργειών αναζήτησης (18,3%), πληροφορίες σχετικά με την εξαφάνιση ενηλίκων (5,5%), πληροφορίες για παιδί που αναζητείται (18,2%), πληροφορίες για τις δράσεις του οργανισμού σχετικά με τις εξαφανίσεις ανηλίκων (58%), σύμφωνα με στοιχεία του Χαμόγελου του Παιδιοιύ".

 

Δηλαδή 7.000 παιδιά χάθηκαν και αναζητήθηκαν μέσα σε ένα έτος, αλλά βρέθηκε μόνο το 83% και το υπόλοιπο 17% δηλαδή πάνω από 1000 παιδιά δεν έχουν βρεθεί και αγνοούνται!

 

Η πλειονότητα των παιδιών που εξαφανίζονται από το οικογενειακό τους περιβάλλον, και σε ποσοστό 46%, οφείλεται στις άσχημες σχέσεις που βιώνουν μέσα στην οικογένεια τους, ενώ το 30% αφορά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των φύλων.

 

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η γραμμή 116000 δέχθηκε 89.340 κλήσεις, από τις οποίες διαχειρίστηκαν τις 4.139. Από αυτές το 68% αφορά φυγές παιδιών και το 23% σε γονικές αρπαγές.

 

Τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ.

 

Παράλληλα με τα στοιχεία του "Χαμόγελου του Παιδιού" παρουσιάσθηκαν και τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του τμήματος Εξαφανισμένων Ατόμων της Ελληνικής Αστυνομίας. Σύμφωνα με τα οποία το 2012 εξαφανίστηκαν 94 παιδιά στην Αττική και 217 στην επαρχία στην πλειονότητά τους έφηβοι, ενώ το 2013 εξαφανίσθηκαν 48 παιδιά στην Αττική και 90 στην υπόλοιπη Ελλάδα.

 

Όπως δήλωσε και ο κ. Παναγιώτης Παπαντώνης, αστυνόμος Β' στο γραφείο εξαφανισμένων ατόμων ΕΛ.ΑΣ., «οι αρπαγές εξαφανισμένων παιδιών των στοισείων μας αφορούν μόνο τις γονικές αρπαγές και όχι αρπαγές από αγνώστους με ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο σε συγκεκριμένες περιοχές, όπως τα μηνύματα που διαβάζουμε συχνά στα social media».

 

«Ενώνουμε τις δυνάμεις μας για τα παιδιά. Ας μην αφήσουμε το μέλλον τους να χαθεί» είναι το μήνυμα-σύνθημα του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού» εν όψει της Παγκόσμιας Ημέρας εξαφανισμένων παιδιών, η οποία γιορτάζεται τα τελευταία εννέα χρόνια την 25η Μαΐου.

 

Από τα 132 αιτήματα που δέχθηκε συνολικά η γραμμή 116000 για την υποστήριξη των ερευνών αναζήτησης, το 53% αφορούσε παιδιά ηλικίας 13-18 ετών και ελληνικής εθνικότητας.

 

Οι εθελοντές του Χαμόγελου παρείχαν εξειδικευμένες υπηρεσίες σε 127 περιπτώσεις από τις οποίες το 83% των παιδιών βρέθηκε ενώ το 17% ακόμα αναζητείται. Όπως σχολίασε και η κυρία Ιωάννα Λαγουμιτζή, συντονίστρια της Ευρωπαϊκής Γραμμής 116000, «από τα 22 παιδιά, που ακόμα αναζητούνται, τα 13 είναι θύματα γονικής αρπαγής. Γεγονός που μειώνει τις εξαφανίσεις μόλις στις 9».

 

Ας ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας για να βρεθούν αυτά τα παιδιά και να γυρίσουν στις οικογένειές τους...

Και ας λάβουμε, πρώτα και κύρια, προληπτικά μέτρα. Ούτε ένα δευτερόλεπτο να μην χάνονται από τα μάτια των γονέων τα παιιδά τους, όταν βρίσκονται σε δημόσιους χώρους.

Έχουν καταγραφεί αρπαγές παιδιών ακόμα και σε χώρους που υπάρχει βιντεο-καταγραφή και όμως οι αρπαγείς των παιδιών δεν διστάζουν να προχωρήσουν στην αποτρόπαια πράξη τους.

Πολλά από τα παιδιά που αρπάζονται καταλήγουν σε συμμορίες αφαίρεσης και εμπορίας οργάνων...

EKTAKTO Πυροβόλησαν αστυνομικό πάνω σε καταδίωξη!

Πριν από λίγο στο Παγκράτι στην οδό Χρεμωνίδου σημειώθηκαν πυροβολισμοί, κατά τη διάρκεια καταδίωξης ληστών.

Όλα ξεκίνησαν όταν αστυνομικοί εντόπισαν ληστές να κινούνται μέσα σε ταξί στην περιοχή. Οι δράστες άνοιξαν πυρ με αποτέλεσμα μία σφαίρα να βρει έναν αστυνομικό, ο οποίος ωστόσο βρίσκεται εκτός κινδύνου.

Αυτή την ώρα, ένας εκ των δραστών βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε πολυκατοικία.

Εφιάλτης στο Αιγαίο: 200+ τουρκικά μαχητικά εξοπλισμένα με προηγμένα βλήματα AIM-9X-2

Σε παραλαβή των προηγμένων βλημάτων αέρος-αέρος ΑΙΜ-9Χ-2 Block II Sidewinder , προχωρά η τουρκικη Αεροπορία, σε μία προμήθεια που αποτελεί κίνδυνο-θάνατο για τα ελληνικά μαχητικά: Το βλήμα είναι ανάλογων ή και ανώρρων δυνατοτήτων από το ελληνικό Iris-T το οποίο μπορεί και κατευθύνεται "με το βλέμμα" μέσα από τις κάσκες JHMCS των πιλότων.

Συνολικά η τουρκική Αεροπορία παραλαμβάνει 117 τέτοια βλήματα και εξισορροπεί ποιοτικά την υπεροχή στο συγκεκριμένο τομέα της ελληνικής Αεροπορίας, ενώ φυσικά παραμένει η αριθμητική της υπεροχή σε μαχητικά τρίτης γενιάς 2:1 και αναβαθμισμένα τρίτης γενιάς 2,5:1.

Εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα, ότι πλέον υπάρχουν μεγάλοι αριθμοί τουρκικών μαχητικών που μπορούν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο τα βλήματα αυτά

Τα σύγχρονα βλήματα κλειστής αερομαχίας δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν πλήρως από την τουρκική Αεροπορία μέχρι πρόσφατα λόγω έλλειψης συστημάτων απεικόνισης κάσκας (JHMCS), κατάσταση που μεταβάλλεται με την ολοκλήρωση των παραδόσεων των 30 νέων F-16 Block 50+ Advanced και τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών F-16 Block 40/50.

Η νέα έκδοση ΑΙΜ-9Χ-2 Block II διαθέτει βελτιωμένο πυροκροτητή και σύστημα εγκλωβισμού.

Πρόκειται για την τρίτη παραλαβή του πλέον εξελιγμένο τύπου του γνωστού Sidewinder στην Τουρκία, μετά από δύο αγορές των 225 βλημάτων των 105 βλημάτων.  

Tα βλήματα ΑΙΜ-9Χ Sidewinder θεωρούνται από τους Αμερικανούς ανώτερα των προηγμένων IRIS-T που βρίσκονται στο οπλοστάσιο της ελληνικής ΠΑ.

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της ΠΑ, τώρα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί η παράδοση των νέων μαχητικών αεροσκαφών της, τα οποία θα της έδιναν ποιοτικό πλεονέκτημα μέχρι την παραλαβή των τουρκικών F-35 με το βλήμα Meteor που θα αλλάξει τα πάντα στις αερομαχίες στο Αιγαίο, αλλά δυστυχώς η αναβλητικότητα και η οικονομική κατάρρευση έπληξε καίρια το κορυφαίο πρόγραμμα ασφάλειας της χώρας...

19 Μάη 1919: ΄Οταν οι Τούρκοι του Κεμάλ σφαγίασαν τους Έλληνες του Πόντου (βίντεο)

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο Έλληνο-Aρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαϊου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Σοκ και δέος στην Λιβαδειά.....καλό ταξίδι Μηχάλη...

φίλες και φίλοι σοκ και δέος σκορπίστηκε στο χωριό Λιβαδειά της Επαρχίας μας μετά την δυσάρεστη είδηση που έφτασε στα αυτιά των κατοίκων πως την δευτέρα του Πάσχα ανήμερα του Αγίου Γεωργίου και ώρα 22:00 ο 30χρονος άτυχος Μιχάλης Κολιός του Γιάννη και της Ολυμπίας άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα στα καμμένα βούρλα.
Τον ζήλεψε ο Άγιος Γεώργιος θα μπορούσαμε να πούμε και τον πήρε μαζί του καβάλα στο άλογο γιατί ο Μιχάλης ήταν ένα πολύ ήσυχο παιδί και σεβαστός σε όλη την παρέα.Τα θερμά μας συληπιτήρια στην οικογένεια του,αιωνία η μνήμη και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει.
Η κηδεία θα γίνει αύριο 9 Μαήου στο χωριό του στην Λιβαδειά.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μας φίλε θα σε θυμόμαστε πάντα ........

Μεγάλη Παρασκευή η ημέρα των παθών......

Την Μεγάλη Παρασκευή οι χριστιανοί όλου του κόσμου, ζουν την κορύφωση του Θείου Δράματος. Είναι η ημέρα των Παθών του Ιησού. Αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στις τελευταίες ώρες πριν την Σταύρωση, μας υπενθυμίζει τα παρακάτω γεγονότα. Ο Χριστός, μετά την σύλληψη του στο Όρος των Ελαιών, δικάστηκε και καταδικάστηκε από τους Αρχιερείς. Η δίκη ήταν βέβαια τυπική αφού η ετυμηγορία είχε αποφασιστεί πριν καν συλληφθεί. Οι Αρχιερείς ήθελαν τον θάνατο Του. Επειδή όμως δεν είχαν την νόμιμη εξουσία, έπρεπε η καταδικαστική απόφαση να απαγγελθεί από τον Ρωμαίο διοικητή. Τα χρόνια εκείνα διοικητής στην Ιερουσαλήμ ήταν ο Πιλάτος. Σε αυτόν σύρθηκε ο Ιησούς, ενώ το πλήθος, μετά από παρότρυνση των Αρχιερέων, φωνάζοντας, ζητούσε την Σταύρωση Του. Υπήρχε το έθιμο, την ημέρα του Εβραϊκού Πάσχα, οι Ρωμαίοι να απελευθερώνουν έναν κατάδικο Εβραίο. Ο Πιλάτος θέλοντας να μην έχει την ευθύνη της σταύρωσης του Χριστού, ζήτησε από το πλήθος να διαλέξει ανάμεσα στον Θεάνθρωπο και στον Βαραβά, ένα στασιαστή και φονιά, ποιος θα ήταν αυτός που θα απελευθερωνόταν. Το πλήθος, δια βοής, επέλεξε να αφεθεί ελεύθερος ο Βαραβάς. Αμέσως μετά, και με την εντολή πλέον του Πιλάτου, ο Χριστός οδηγείται στην εσωτερική αυλή του Πραιτωρίου (του διοικητηρίου δηλαδή των Ρωμαίων). Εκεί οι στρατιώτες του φορούν μια πορφύρα και ένα αγκάθινο στεφάνι. Χλευαστικά αποκαλώντας τον «Βασιλιά των Ιουδαίων», τον χτυπούν και τον φτύνουν. Η ώρα της Σταύρωσης έχει πλησιάσει. Φορτωμένος ο Ιησούς με τον Σταυρό στον οποίο θα σταυρωθεί, οδηγείται προς τον λόφο του Γολγοθά. Στο δρόμο δεν αντέχει το βάρος του Σταυρού και πέφτει. Οι Ρωμαίοι επιβάλουν στον Σίμωνα τον Κυρηναίο, που διερχόταν από εκείνο το σημείο, να μεταφέρει αυτός τον Σταυρό του Μαρτυρίου. Τελικά στις 9 η ώρα το πρωί, ο Ιησούς σταυρώνεται. Το μαρτύριο του Χριστού κράτησε έξι ώρες. Στις 3 η ώρα το απόγευμα παρέδωσε το πνεύμα Του, αφού προηγουμένως είχε συγχωρήσει όσους ευθύνονταν για τον θάνατο Του. Επειδή όμως το Σάββατο απαγορεύονταν οι κηδείες, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, κρυφός μαθητής του Χριστού, ζήτησε από τον Πιλάτο να πάρει το σώμα Του και να το ενταφιάσει. Η άδεια αυτή του δόθηκε και έτσι τυλίγοντας το σώμα του Χριστού σε ένα σεντόνι, τον ενταφίασε σε ένα μνήμα λαξευμένο σε βράχο. Το άνοιγμα του μνήματος, κλείστηκε με μια μεγάλη πέτρα. Η τελετή της Αποκαθήλωσης, γίνεται στις εκκλησίες μας, το μεσημέρι της μεγάλης Παρασκευής. Ενώ το βράδυ της ίδιας ημέρας τελείται η περιφορά του Επιταφίου. Οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν πένθιμα όλη την διάρκεια της ημέρας. Η νηστεία της ημέρας είναι αυστηρότατη και απαγορεύει ακόμα και το λάδι. Πολλοί πιστοί συνηθίζουν να πίνουν την Μεγάλη Παρασκευή λίγο ξύδι, εις ανάμνηση αυτού που έδωσαν στον Ιησού, όταν ζήτησε νερό τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής Του. Το έθιμο απαγορεύει κάθε εργασία την ημέρα αυτή. Σε πολλές περιοχές φτιάχνουν ένα ομοίωμα του Ιούδα, και μετά την περιφορά του Επιταφίου το παραδίδουν στην φωτιά. Τα λουλούδια του επιταφίου, μοιράζονται στους πιστούς, οι οποίοι τα φυλούν μαζί με τις εικόνες στα σπίτια τους. Τέλος, την ημέρα αυτή συνηθίζεται οι πιστοί να επισκέπτονται τους τάφους των νεκρών συγγενών και φίλων.